qəflət

is. <ər.>

1. Qafillik, xəbərsizlik. Qılma bizi qəflət ilə mədhuş; Həmsöhbətin eyləmə fəramuş. F.. <Ziba xanım:> Vay sənin halına, vay sənin halına ki, qəflət gözünü örtübdür. M. F. A.. Bülbül, keçirtmə bağda qəflətdə ömrünü. S. Ə. Ş.. Qəflətdə olmaq – xəbərsiz olmaq, bilməmək. Həqiqətdə də mən öz səmimi dostlarım haqqında qəflətdə olmuşam. M. S. O..

2. Cəhalət, avamlıq. Qəflətdə saxlamaq – qəsdən ayılmağa, başa düşməyə qoymamaq, cəhalətdə saxlamaq.

3. Diqqətsizlik, qeydsizlik, huşsuzluq, səhlənkarlıq. Qəflət eləmək (etmək) – diqqətsizlik, qeydsizlik göstərmək; unutmaq, nəzərdən qaçırmaq; səhlənkarlıq etmək. <Ağa Kərim:> Ağa Mərdan hər nə istəsə, ona yol tapar; onun müqabilində gərək qəflət eləməmək. M. F. A..

◊ Qəflət yuxusu – ətrafında baş verən hadisələrdən tam xəbərsizlik. Vaiz sözünə tutma qulaq, qafil olma, kim; Qəflət yuxusunun səbəbi ol fəsanədir. F.. . . Qadından təsadüfi öyrəndiyi əhvalat Xəlili sanki qəflət yuxusundan oyatdı. M. Hüs..